 |
| Śmierć pułkownika de Bréhan hrabiego de Plélo na Westerplatte 27 maja 1734 w obronie Polskiego Króla z rąk Rosjan. mal. Paul Philippoteaux |
Rzeczypospolitej, stanął na czele francuskiej eskadry, która miała
przyjść z odsieczą królowi Stanisławowi Leszczyńskiemu, oblężonemu w
Gdańsku przez Rosjan i Sasów.
24 maja 1734 2,5 tysięczny korpus francuski, pod jego wodzą i wzmocniony wieloma ochotnikami wylądował na Westerplatte.
27 maja, nie mogąc się przebić do miasta Gdańska, wycofał się na wyspę.
Płk zginął w walce z Rosjanami na Westerplatte. Walcząc pułkownik otrzymał pięć rosyjskich kul oraz cztery pchnięcia bagnetem, dodatkowo pocięto mu twarz.
"Hrabia de Plélo dowodził trzema batalionami (ok. tysiąc pięćset żołnierzy), usiłując bronić miasta, ale ze względu na ogromną przewagę Moskali, blisko trzydzieści tysięcy nieprzyjaciół, co nie dawało szans na powodzenie. Pomimo tego, hrabia Plélo walczył dzielnie do końca.
Mimo ran, ociekając krwią, trzykrotnie prowadził atak, próbują podnieść na duchu naszych żołnierzy, którzy widzieli bezsens dalszej walki. Zginął po odniesieniu piętnastu ran" z pamiętnika markiza d'Argenson (1694-1757).
W 1733 roku dowódcy wojsk rosyjskich Piotr Lacy i Münnich z rozkazu carycy Anny Iwanowej przekroczyli granice Polski i zmusili zbrojnie Króla Rzeczypospolitej Stanisława Leszczyńskiego do opuszczenia Warszawy.
Następnie 5 października stronnicy Sasa pod osłoną korpusu rosyjskiego generała Piotra Lacy ogłosili Augusta III królem Polski we wsi Kamion na Pradze.
Ponieważ Król Leszczyński schronił się w Gdańsku, w 1734 roku wojska rosyjskie wspólnie z armią saską wspieraną przez cesarza austriackiego Karola VI Habsburga obległy Gdańsk. Generał rosyjski Piotr Lacy miał swój poważny udział w zlikwidowaniu polskiego oporu na Pomorzu Gdańskim, pokonując wojska koronne w bitwie pod Wyszecinem idące z odsieczą.
20 maja przybyła do Gdańska długo oczekiwana pomoc w postaci francuskich okrętów La Motte'go (m.in. 60-działowy Fleuron i 46-działowy Gloire), ale z uwagi na znaczną przewagę Rosjan, eskadra wycofała się do Kopenhagi. Francuski ambasador w Danii, hrabia de Plélo incydent ten uznał za hańbiący dla swojej ojczyzny. Zebrawszy żołnierzy (wg różnych danych od 1000 do 2000) hrabia wylądował na Westerplatte i podjął próbę przedarcia się do oblężonych przez rosyjskie okopy. Było to pierwsze odnotowane stracie Francuzów z Rosjanami. Uderzenie francuskie jednak nie powiodło się, de Plélo zginął w boju, a resztki jego żołnierzy wycofały się do Wisłoujścia. Francuzom udało się jednak wkrótce odnieść drobny sukces: Fleuron i Gloire zmusiły do poddania się rosyjską fregatę Mitawa, będącą częścią rosyjskiej floty admirała Thomasa Gordona. Niestety 1 czerwca do Gdańska dopłynęła reszta rosyjskiej floty. Okręty rozpoczęły ostrzał Wisłoujścia i 3 czerwca de La Motte został zmuszony do kapitulacji.
Tymczasem w Saksonii kończyły się przygotowania do opanowania Krakowa. Zdobycie miasta było pierwszym celem dowództwa saskiego – jako stolica koronacyjna monarchów polskich miała posłużyć do przeprowadzenia gwałtem ceremonii koronacji Augusta III.
7 stycznia 1734 granicę Rzeczypospolitej w rejonie Tarnowskich Gór przekroczył liczący 10 tysięcy żołnierzy korpus saski generała Diemera i opanował Kraków.
Bitwa pod Miechowem stoczona 13 kwietnia 1734 przez wojska wierne prawowitemu władcy Rzeczypospolitej Stanisławowi Leszczyńskiemu z siłami saskimi to jedno z nielicznych zwycięstw Polaków nad Sasami i Rosjanami. Udało się Polakom w liczbie 1500 żołnierzy rekrutowanych z Górali, piechota dowodzonych przez Adama Tarłę rozbić znaczny oddział saski, co zapobiegło na pewien czas marszowi armii saskiej na Gdańsk. Jednak nie udało się Tarłom odbić Krakowa.
Dodatkowo Prusy przekupiły idącego z pomocą dla oblężonego króla w Gdańsku Jana Tarło, łudzili Tarłę oddaniem mu korony Polski.
W 1733 zmarł król Polski August II . Król Leszczyński chciał doprowadzić do stworzenia antyrosyjskiego bloku państw ( Polska, Francja , Szwecja , Imperium Osmańskie ).
Zawarty został w 1732 tzw. traktat Trzech Czarnych Orłów. Mający na celu utrzymanie beznadziejnej sytuacji wewnętrznej i gospodarczej Polski. W którym: Rosja, Austria i Prusy zobowiązywały się wzajemnie, że nie dopuszczą do powrotu Stanisława Leszczyńskiego na tron polski.
Podpisany 13 września 1732 w Wiedniu tajny układ, pomiędzy Austrią i Rosją, oraz 13 grudnia dołączyły do niego Prusy. Uzgodniono także, że w wypadku wygaśnięcia w księstwie Kurlandii i Semigalii rodu Kettlerów, by uniemożliwić wcielenie tych ziem do Rzeczypospolitej, mocarstwa osadzą na tronie kurlandzkim królewicza pruskiego Augusta Wilhelma Hohenzollerna. Porozumienie zostało wynegocjowane przez rosyjskiego posła w Berlinie – Karla Gustawa von Loewenwolde.
Podpisali caryca rosyjska Anna Iwanowna, cesarz austriacki Karol VI Habsburg, król prus Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern.
Było to na 40 lat przed pierwszym rozbiorem Polski w 1772, a 63 lata po tym kiedy Polska zniknęła całkowicie z mapy Europy w 1795 co świadczy, iż plan zniszczenia i zagarnięcia polski został ustalony na wiele lat wstecz.
Rosja, Austria i Prusy wspierały Augusta III Sasa na króla Polski który był im najodpowiedniejszym.
Doprowadził do upadku kraju.
Za jego panowania największe rody magnackie, często wspierane przez państwa ościenne, rozgrywały między sobą nieustanną grę o wpływy, czego efektem był faktyczny paraliż państwa, gdyż nie pozwolono by którakolwiek z frakcji uzyskała przewagę. Tak robili Radziwiłłowie, Braniccy, Ogińscy, Czartoryscy, Sapiehowie, Potoccy, Lubomirscy, Rzewuscy i wiele innych rodów w Koronie i na Litwie. Główne, przeciwstawne sobie obozy reprezentowało stronnictwo prorosyjskie Czartoryskich i Poniatowskich (tzw. obóz Familii), oraz stronnictwo propruskie Potockich. Pomiędzy nimi istniała jeszcze tzw. Kamaryla Mniszcha czyli obóz prosaski. Osobną partię stanowili też później stronnicy hetmana Branickiego. W 1763 Czartoryscy planowali przeprowadzić zamach stanu z pomocą Rosji i odsunąć Augusta, lecz wcześniej umarł sam król.
To udowadnia, iż od dawna Polska była krajem korupcji i układów narzucanych z zewnątrz. Stojącym nad przepaścią, a skończyła swój byt rozbiorami za prezentowaną głupotę.
Ojciec generała Jana Henryka Dąbrowskiego, Jan Michał w 16tym roku życia walczył przy boku króla Stanisława Leszczyńskiego. Ów Michał Dąbrowski, kawaler maltański, człowiek
Szczątki żony Króla Stanisława, Królowej Polski Katarzy Opalińskiej Leszczyńskiej spoczywają w kościele Notre-Dame de Bon Secours w Nancy we Francji i nadal nie zostały sprowadzone na Wawel.
24 maja 1734 2,5 tysięczny korpus francuski, pod jego wodzą i wzmocniony wieloma ochotnikami wylądował na Westerplatte.
27 maja, nie mogąc się przebić do miasta Gdańska, wycofał się na wyspę.
Płk zginął w walce z Rosjanami na Westerplatte. Walcząc pułkownik otrzymał pięć rosyjskich kul oraz cztery pchnięcia bagnetem, dodatkowo pocięto mu twarz.
"Hrabia de Plélo dowodził trzema batalionami (ok. tysiąc pięćset żołnierzy), usiłując bronić miasta, ale ze względu na ogromną przewagę Moskali, blisko trzydzieści tysięcy nieprzyjaciół, co nie dawało szans na powodzenie. Pomimo tego, hrabia Plélo walczył dzielnie do końca.
Mimo ran, ociekając krwią, trzykrotnie prowadził atak, próbują podnieść na duchu naszych żołnierzy, którzy widzieli bezsens dalszej walki. Zginął po odniesieniu piętnastu ran" z pamiętnika markiza d'Argenson (1694-1757).
 |
| Marynarka Króla Francji Ludwika XV |
 |
| Oficer Piechoty Francuskiej, Ludwika XV |
 |
| Król Polski Stanisław Leszczyński, mal. Jean Baptiste Adolphe Lafosse |
 |
| Oblężenie Gdańska przez wojska rosyjskie i saskie w 1734, by zabić Króla Polski Stanisława Leszczyńskiego. W walce u boku króla Stanisława bierze udział szesnastoletni wówczas Ojciec gen. Dąbrowskiego. Wzięty do niewoli siłą wcielony do armii saskiej. |
 |
| gen. rosyjski Piotr Lacy z pochodzenia Irlandczyk od 1701 w służbie rosyjskiej. Wkroczył jako marszałek wojsk rosyjskich do Polski z rozkazu carycy Anny Iwanowej, by zabić Polskiego Króla Stanisława Leszczyńskiego. Tak by wybrano Sasa na Króla Polski. Uczestniczył też w oblężeniu Gdańska 1734 wraz z rosyjskim gen. Münnichem, gdzie przebywał Polski Król Stanisław Leszczyński. |
W 1733 roku dowódcy wojsk rosyjskich Piotr Lacy i Münnich z rozkazu carycy Anny Iwanowej przekroczyli granice Polski i zmusili zbrojnie Króla Rzeczypospolitej Stanisława Leszczyńskiego do opuszczenia Warszawy.
Następnie 5 października stronnicy Sasa pod osłoną korpusu rosyjskiego generała Piotra Lacy ogłosili Augusta III królem Polski we wsi Kamion na Pradze.
Ponieważ Król Leszczyński schronił się w Gdańsku, w 1734 roku wojska rosyjskie wspólnie z armią saską wspieraną przez cesarza austriackiego Karola VI Habsburga obległy Gdańsk. Generał rosyjski Piotr Lacy miał swój poważny udział w zlikwidowaniu polskiego oporu na Pomorzu Gdańskim, pokonując wojska koronne w bitwie pod Wyszecinem idące z odsieczą.
20 maja przybyła do Gdańska długo oczekiwana pomoc w postaci francuskich okrętów La Motte'go (m.in. 60-działowy Fleuron i 46-działowy Gloire), ale z uwagi na znaczną przewagę Rosjan, eskadra wycofała się do Kopenhagi. Francuski ambasador w Danii, hrabia de Plélo incydent ten uznał za hańbiący dla swojej ojczyzny. Zebrawszy żołnierzy (wg różnych danych od 1000 do 2000) hrabia wylądował na Westerplatte i podjął próbę przedarcia się do oblężonych przez rosyjskie okopy. Było to pierwsze odnotowane stracie Francuzów z Rosjanami. Uderzenie francuskie jednak nie powiodło się, de Plélo zginął w boju, a resztki jego żołnierzy wycofały się do Wisłoujścia. Francuzom udało się jednak wkrótce odnieść drobny sukces: Fleuron i Gloire zmusiły do poddania się rosyjską fregatę Mitawa, będącą częścią rosyjskiej floty admirała Thomasa Gordona. Niestety 1 czerwca do Gdańska dopłynęła reszta rosyjskiej floty. Okręty rozpoczęły ostrzał Wisłoujścia i 3 czerwca de La Motte został zmuszony do kapitulacji.
Tymczasem w Saksonii kończyły się przygotowania do opanowania Krakowa. Zdobycie miasta było pierwszym celem dowództwa saskiego – jako stolica koronacyjna monarchów polskich miała posłużyć do przeprowadzenia gwałtem ceremonii koronacji Augusta III.
7 stycznia 1734 granicę Rzeczypospolitej w rejonie Tarnowskich Gór przekroczył liczący 10 tysięcy żołnierzy korpus saski generała Diemera i opanował Kraków.
Bitwa pod Miechowem stoczona 13 kwietnia 1734 przez wojska wierne prawowitemu władcy Rzeczypospolitej Stanisławowi Leszczyńskiemu z siłami saskimi to jedno z nielicznych zwycięstw Polaków nad Sasami i Rosjanami. Udało się Polakom w liczbie 1500 żołnierzy rekrutowanych z Górali, piechota dowodzonych przez Adama Tarłę rozbić znaczny oddział saski, co zapobiegło na pewien czas marszowi armii saskiej na Gdańsk. Jednak nie udało się Tarłom odbić Krakowa.
 |
| Zrusyfikowany Niemiec Burkhard Christoph Münnich marszałek wojsk rosyjski, który objął dowództwo operacji oblężniczych Gdańska, obiecał nagrodę za głowę Króla Polskiego Stanisława Leszczyńskiego i tortury dla tych, którzy będą mu pomagać. |
Dodatkowo Prusy przekupiły idącego z pomocą dla oblężonego króla w Gdańsku Jana Tarło, łudzili Tarłę oddaniem mu korony Polski.
W 1733 zmarł król Polski August II . Król Leszczyński chciał doprowadzić do stworzenia antyrosyjskiego bloku państw ( Polska, Francja , Szwecja , Imperium Osmańskie ).
 |
| Herb Króla Stanisława Leszczyńskiego jako dożywotniego króla Polski, księcia Lotaryngii i Barrois |
 |
| 1732 traktat Trzech Czarnych Orłów przeciw Białemu Orłowi czyli Polsce i Królowi Stanisławowi Leszczyńskiemu |
Zawarty został w 1732 tzw. traktat Trzech Czarnych Orłów. Mający na celu utrzymanie beznadziejnej sytuacji wewnętrznej i gospodarczej Polski. W którym: Rosja, Austria i Prusy zobowiązywały się wzajemnie, że nie dopuszczą do powrotu Stanisława Leszczyńskiego na tron polski.
Podpisany 13 września 1732 w Wiedniu tajny układ, pomiędzy Austrią i Rosją, oraz 13 grudnia dołączyły do niego Prusy. Uzgodniono także, że w wypadku wygaśnięcia w księstwie Kurlandii i Semigalii rodu Kettlerów, by uniemożliwić wcielenie tych ziem do Rzeczypospolitej, mocarstwa osadzą na tronie kurlandzkim królewicza pruskiego Augusta Wilhelma Hohenzollerna. Porozumienie zostało wynegocjowane przez rosyjskiego posła w Berlinie – Karla Gustawa von Loewenwolde.
Podpisali caryca rosyjska Anna Iwanowna, cesarz austriacki Karol VI Habsburg, król prus Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern.
Było to na 40 lat przed pierwszym rozbiorem Polski w 1772, a 63 lata po tym kiedy Polska zniknęła całkowicie z mapy Europy w 1795 co świadczy, iż plan zniszczenia i zagarnięcia polski został ustalony na wiele lat wstecz.
.jpg) |
| caryca rosyjska Anna Iwanowna |
 |
| król prus Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern |
_Kaiser_Karl_VI.jpg) |
| cesarz austriacki Karol VI Habsburg |
Rosja, Austria i Prusy wspierały Augusta III Sasa na króla Polski który był im najodpowiedniejszym.
Doprowadził do upadku kraju.
Za jego panowania największe rody magnackie, często wspierane przez państwa ościenne, rozgrywały między sobą nieustanną grę o wpływy, czego efektem był faktyczny paraliż państwa, gdyż nie pozwolono by którakolwiek z frakcji uzyskała przewagę. Tak robili Radziwiłłowie, Braniccy, Ogińscy, Czartoryscy, Sapiehowie, Potoccy, Lubomirscy, Rzewuscy i wiele innych rodów w Koronie i na Litwie. Główne, przeciwstawne sobie obozy reprezentowało stronnictwo prorosyjskie Czartoryskich i Poniatowskich (tzw. obóz Familii), oraz stronnictwo propruskie Potockich. Pomiędzy nimi istniała jeszcze tzw. Kamaryla Mniszcha czyli obóz prosaski. Osobną partię stanowili też później stronnicy hetmana Branickiego. W 1763 Czartoryscy planowali przeprowadzić zamach stanu z pomocą Rosji i odsunąć Augusta, lecz wcześniej umarł sam król.
To udowadnia, iż od dawna Polska była krajem korupcji i układów narzucanych z zewnątrz. Stojącym nad przepaścią, a skończyła swój byt rozbiorami za prezentowaną głupotę.
 |
| Prymas Teodor Andrzej Potocki umieścił jako
pazia na dworze Króla Stanisława Leszczyńskiego, ojca gen. J.H.
Dąbrowskiego, Jana Michała za poparciem Michała Dąbrowskiego, który był
bratem Jana Stanisława i Opata Oliwskiego Kazimierza zarazem. Prymas Potocki był zarazem m.in. sekretarzem króla Jana III Sobieskiego i znał dobrze Jana Stanisława Dąbrowskiego-chorążego wojsk Króla Sobieskiego czyli ojca jak i syna. Po śmierci Króla Jana, Prymas Potocki staje po stronie opozycji czyli Republikanów, (Republikanci - antyrosyjsko nastawione stronnictwo polityczne epoki saskiej działające w opozycji do dworu królewskiego i Familii Czartoryskich, a opowiadające się za zniesieniem władzy królewskiej i wzmocnieniem federalnego ustroju Rzeczypospolitej z zachowaniem odrębności politycznych i neutralności w stosunkach zewnętrznych. Przywódcami stronnictwa byli Jan Klemens Branicki, Franciszek Salezy Potocki i Karol Radziwiłł.) Potocki stał przeciwko Augustowi II i reformatorskim pomysłom Familii Czrtoryskich-zdrajców. W 1733 roku podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego. W 1734 wzięty przez Rosjan do niewoli w Gdańsku pozostawał siedem miesięcy w więzach, nie chcąc uznać narzuconego przez obcą przemoc Augusta III, z którym pojednał się ostatecznie dopiero w 1735. |
Ojciec generała Jana Henryka Dąbrowskiego, Jan Michał w 16tym roku życia walczył przy boku króla Stanisława Leszczyńskiego. Ów Michał Dąbrowski, kawaler maltański, człowiek
bogaty ni wpływowy, zajął się ubogim sierotą i z pomocą prymasa
Potockiego umieścił trzynastoletniego chłopaka jako pazia na dworze
Leszczyńskiego. U boku króla Stanisława bawił Dąbrowski w Warszawie, a
następnie w Gdańsku, lecz po opanowaniu tego miasta przez Augusta III,
Podczas oblężenia Gdańska i zdobycia go przez marszałka rosyjskiego
Munnicha został wzięty do niewoli i zaciągnięty siłą do kirasjerów
saskich, zniemczany jednak polski się nie wyparł co udowodnił, a jego
syn Jan Henryk stanął w obronie Ojczyzny.
Znając dobrze los ojca i Króla Stanisława, których łączyła jedna idea Wolnej Polski. A spotkało ich upodlenie ze strony zaborców.
Szczątki Króla Stanisława Leszczyńskiego zabrał gen. J.H. Dąbrowski 14 lipca 1814 r. z Nancy podczas mszy żałobnej za duszę króla Kościół Notre-Dame de Bon Secours .
Gen. Dąbrowski kazał wówczas otworzyć trumnę i wyjąć kilka kości, by szczątki króla nie poniewierały się w obcej ziemi. Historia zatoczyła koło. ''Walka o wolność, gdy się raz zaczyna, Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna.'' Idea wywalczenia Niepodległości u boku Francji przez gen. Dąbrowskiego tworząc Legiony i Armię Księstwa Warszawskiego to nic innego jak doświadczenia przodków.
Trumienka została ofiarowana w Testamencie Towarzystwu Przyjaciół Nauk w Warszawie, gdzie w Pałacu Staszica mieściło się Muzeum Gen. Dąbrowskiego ''Świątynia Zwycięstwa''. Skradziona Trumienka ze szczątkami Króla Stanisława Leszczyńskiego po Powstaniu Listopadowym przez rosjan i wywieziona z innymi pamiątkami gen. Dąbrowskiego do Rosji. W 1924, kiedy Trumienka odnaleziona została w podziemiach kościoła św. Katarzyny w Leningradzie w Rosji, przemycona została na Zamek Królewski w Warszawie, by w 1926 przeniesiono ją do jednej z sal zamku królewskiego na Wawelu, skąd trafiła w roku 1938 do katedry wawelskiej, początkowo do krypty Batorego, później do krypty Zygmuntowskiej, gdzie spoczywa do dziś.
 |
| Fryderyk August Rutowski, nieślubny syn Augusta II Sasa i tureckiej niewolnicy Marii Aurory von Spiegel. To Rutkowski po zajęciu Gdańska wraz z rosjanami w 1734, walczył przeciw Królowi Stanisławowi Leszczyńskiemu wtedy to wcielił siłą do swego saskiego pułku jako swego jeńca- Ojca gen. Dąbrowskiego, Jana Michała obrońcę prawowitego władcy. Zaledwie 16 letni Jan Michał dworzanin Króla Leszczyńskiego trafił tam z wieloma Polskimi żołnierzami jako jeniec saski. |
Znając dobrze los ojca i Króla Stanisława, których łączyła jedna idea Wolnej Polski. A spotkało ich upodlenie ze strony zaborców.
Szczątki Króla Stanisława Leszczyńskiego zabrał gen. J.H. Dąbrowski 14 lipca 1814 r. z Nancy podczas mszy żałobnej za duszę króla Kościół Notre-Dame de Bon Secours .
Gen. Dąbrowski kazał wówczas otworzyć trumnę i wyjąć kilka kości, by szczątki króla nie poniewierały się w obcej ziemi. Historia zatoczyła koło. ''Walka o wolność, gdy się raz zaczyna, Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna.'' Idea wywalczenia Niepodległości u boku Francji przez gen. Dąbrowskiego tworząc Legiony i Armię Księstwa Warszawskiego to nic innego jak doświadczenia przodków.
Trumienka została ofiarowana w Testamencie Towarzystwu Przyjaciół Nauk w Warszawie, gdzie w Pałacu Staszica mieściło się Muzeum Gen. Dąbrowskiego ''Świątynia Zwycięstwa''. Skradziona Trumienka ze szczątkami Króla Stanisława Leszczyńskiego po Powstaniu Listopadowym przez rosjan i wywieziona z innymi pamiątkami gen. Dąbrowskiego do Rosji. W 1924, kiedy Trumienka odnaleziona została w podziemiach kościoła św. Katarzyny w Leningradzie w Rosji, przemycona została na Zamek Królewski w Warszawie, by w 1926 przeniesiono ją do jednej z sal zamku królewskiego na Wawelu, skąd trafiła w roku 1938 do katedry wawelskiej, początkowo do krypty Batorego, później do krypty Zygmuntowskiej, gdzie spoczywa do dziś.
 |
| Trumienka ze szczątkami Króla Stanisława Leszczyńskiego sprowadzona przez gen. Dąbrowskiego 14 lipca 1814 r. z Nancy do Polski. |
 |
| Królowa Polski Katarzyna Opalińska Leszczyńska, mal, Jean-Baptiste van Loo |
 |
| 21 września 1734 pułkownik de Plélo został pochowany we Francji w Kościele Saint-Pierre-et-Saint-Paul w Plélo. Jego grób został umieszczony w starym kościele i został przeniesiony do nowej konstrukcji w 1874 roku. |
 |
| Grób pułkownika Louis Robert de Bréhant de Plélo (1699-1734) w kościele w Plélo, miejscowość we Francji, w regionie Bretania, w departamencie Côtes-d'Armor. |
 |
| Pomnik Króla Polski Stanisława Leszczyńskiego we Francji w Nancy, 20 października 1831 na sugestię prezydenta Jean-Joseph Soulacroix i Karola Haldat dyrektora Szkoły Medycznej na cokole umieszczono Stanislas Dobroczynny / LORRAINE wdzięczni / 1831 Meurthe - Moza - Vosges ". Pomnik została odsłonięty 06 listopad 1831 przez prefekta Lucien Arnault . |
 |
| Pomnik Króla Polski Stanisława Leszczyńskiego we Francji w Nancy, 20 października 1831 na sugestię prezydenta Jean-Joseph Soulacroix i Karola Haldat dyrektora Szkoły Medycznej na cokole umieszczono Stanislas Dobroczynny / LORRAINE wdzięczni / 1831 Meurthe - Moza - Vosges ". Pomnik została odsłonięty 06 listopad 1831 przez prefekta Lucien Arnault . |
 |
| Pomnik Króla Polski Stanisława Leszczyńskiego we Francji w Nancy, 20 października 1831 na sugestię prezydenta Jean-Joseph Soulacroix i Karola Haldat dyrektora Szkoły Medycznej na cokole umieszczono Stanislas Dobroczynny / LORRAINE wdzięczni / 1831 Meurthe - Moza - Vosges ". Pomnik została odsłonięty 06 listopad 1831 przez prefekta Lucien Arnault . |
 |
| Pomnik Króla Polski Stanisława Leszczyńskiego we Francji w Nancy |
 |
| Pomnik Króla Stanisława Leszczyńskiego, Rydzyna, Polska |
 |
| Karabela Króla Stanisława Leszczyńskiego |
 |
| Król Stanisław Leszczyński |
 |
| Król Stanisław Leszczyński |
 | |
| Regiment Kawalerii Króla Polskiego Stanisława wydzielony dla niego przez Króla Francji Ludwika XV. Pułk został utworzony 30 maja 1653 przez hrabiego de Nogent. Zajęło mu nazwę "Roi Stanislas" we wrześniu 1725 roku, w stylu Ludwika XV, i został wcielony do armii francuskiej. W drodze rozporządzenia z dnia 30 marca 1737 r. pułk został przemianowany "Royal-Pologne". Podczas wojny o sukcesję polską, pułk był na Renie, w 1733 i 1734. Podczas wojny o sukcesję austriacką, pułk służył we Flandrii 1742/48. W 1751, pułk stacjonował w Sainte-Menehould, w 1753 na Sarrelouis, aw 1754 w Rethel. Kiedy francuska kawaleria została zreorganizowana w dniu 1 grudnia 1761, pułk został zwiększony do 4 dywizjonów. 2 dodatkowe dywizjony pochodziły z Marcieu Cavalerie który został wcielony do Royal-Pologne Cavalerie. Żołnierze byli uzbrojeni w karabin, dwa pistolety i szablę. Dewiza na sztandarze "NEC PLURIBUS IMPAR" łac., równy nawet kilku (słońcom); niezrównany, wywyższony nad wszystkich na świecie. Obecnie tradycję przejął 5e régiment de cuirassiers, Armii Francuskiej. |
 |
| Regiment Kawalerii Króla Polskiego Stanisława wydzielony dla niego przez Króla Francji Ludwika XV |
 |
| Regiment Kawalerii Króla Polskiego Stanisława wydzielony dla niego przez Króla Francji Ludwika XV |
 |
| Regiment Kawalerii Króla Polskiego Stanisława wydzielony dla niego przez Króla Francji Ludwika XV |
 |
| Obecnie tradycję przejął 5e régiment de cuirassiers, Armii Francuskiej |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz